Kiedy pobyt i praca cudzoziemca w Polsce są legalne?

Cudzoziemiec może pracować w Polsce, jeżeli przebywa w naszym kraju legalnie, a tytuł pobytowy uprawnia go do wykonywania pracy.

KARY za nielegalne powierzenie pracy obcokrajowcowi wynoszą od 1 000 do nawet 30 000 zł. Nielegalne zatrudnienie cudzoziemca może skutkować odmową wydania zezwoleń na pracę dla innych obcokrajowców w przyszłości.

Tytuły pobytowe cudzoziemców w Polsce to najczęściej:

• Status uchodźcy – nie potrzebne jest wtedy zezwolenie na pracę
• Ochrona uzupełniająca – nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Ochrona czasowa – dla obywateli Ukrainy, którzy przybyli do Polski z Ukrainy w okresie od 24 lutego 2022 roku, pobyt jest legalny przez 18 miesięcy – licząc od 24 lutego 2022 roku (niezależnie od daty rzeczywistego przekroczenia granicy) – czyli do 23 sierpnia 2023 roku; potwierdzeniem legalności wjazdu do Polski jest stempel w dokumencie podróży, umieszczony przez komendanta polskiej Straży Granicznej, nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Zgoda na pobyt ze względów humanitarnych – nie potrzebne zezwolenie na pracę
• Zgoda na pobyt tolerowany (jeżeli ostatni dzień okresu ważności tego dokumentu wydanego  obywatelowi Ukrainy przypada w okresie od dnia 24 lutego 2022 roku, ulega on przedłużeniu o 18 miesięcy, do 23 sierpnia 2023 roku), nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Zezwolenia na pobyt czasowy i pracę (tzw. zezwolenie jednolite) – ważne maksymalnie 3 lata, cudzoziemiec nie musi odrębnie ubiegać się o zezwolenie na pobyt (np. wizę), a pracodawca – nie musi ubiegać się o zezwolenie na pracę.
• Zezwolenie na pobyt czasowy – ważne maksymalnie 3 lata; jeśli wydawane jest ze względu na pracę sezonową to jego okres ważności jest taki jak okres ważności zezwolenia na pracę sezonową, jednak maksymalnie 9 miesięcy, nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Zezwolenie na pobyt stały – na czas nieokreślony, uprawnia do pracy bez zezwolenia na pracę
• Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE – nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Dokument pobytowy wydany przez inne państwo obszaru Schengen – nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Ruch bezwizowy – konieczny jest wtedy paszport biometryczny, okres pobytu to 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu, nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Wiza krajowa typu „D”  długoterminowa – ważna 1 rok, nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Wiza Schengen typu „C” krótkoterminowa (pobyt do 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu), nie potrzebne jest zezwolenie na pracę
• Odcisk stempla wojewody w dokumencie podróży cudzoziemca potwierdzający złożenie przez niego, przed 24 lutego 2022 r. lub nie później niż w ostatnim dniu legalnego pobytu w Polsce – wniosku:

a).  o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy lub pobyt czasowy i pracę

b). o przedłużenie wizy Schengen lub wizy krajowej

c). o udzielenie zezwolenia na pobyt stały

d). o zgodę na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej

Jeśli bezpośrednio przed złożeniem wniosku cudzoziemiec był uprawniony do wykonywania pracy w Polsce, to jego  pobyt i praca bez zezwolenia w Polsce są legalne od dnia złożenia wniosku do dnia, w którym decyzja w sprawie udzielenia odpowiedniego zezwolenia stanie się ostateczna.

Podstawowe dokumenty legalizujące pracę cudzoziemca w Polsce to:

1. Zezwolenie na pracę typu A,B,C,D,E i S – składa pracodawca
2. Oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy – tylko dla obywateli Armenii, Białorusi, Gruzji, Mołdawii, Rosji i Ukrainy, składa pracodawca
3. Zezwolenie na pobyt czasowy i pracę – wydaje wojewoda, wniosek składa cudzoziemiec, decyzja jednolita wydawana jest w związku z pracą u konkretnego, określonego w niej pracodawcy;
4. Powiadomienie o podjęciu pracy – dotyczy tylko Ukraińców, którzy wjechali do Polski od dnia 24.02.2022 r., składa pracodawca

Kidy praca cudzoziemca w Polsce jest legalna? – https://www.biznes.gov.pl/pl/portal/00212

Jak zatrudnić obywatela Ukrainy? Jakie są zasady przedłużania ważności tytułów pobytowych? https://www.biznes.gov.pl/pl/portal/00211

Materiały udostępniane na stronie nie stanowią opinii prawnych, urzędowej interpretacji przepisów ani innego oficjalnego stanowiska organów państwowych i nie mogą być stosowane jako zastępstwo materiałów urzędowych, których treść określają obowiązujące przepisy prawa.